جاده دوهزار تنکابن، زیبای شلخته
به گزارش وبلاگ مزدا 93، جنگل های دوهزار و سه هزار در دل طبیعت تنکابن در استان مازندران قرار گرفته اند و مسیر دسترسی این دو جنگل فرق دارد.
به گزارش وبلاگ مزدا 93 جاده های جنگلی دوهزار و سه هزار از زیباترین جاده های ایران به شمار می آیند که نه تنها با بحران زباله دست به گریبان اند که پرورش دهندگان ماهی و ویلاها و اقامتگاه های اجاره ای بخش هایی از آن ها را قرق نموده اند. علاوه بر این، حاشیه این جاده ها با استقرار دکه های فروش بلال و لباس و آش دچار شلختگی و بی نظمی هایی شده است.
جنگل های دوهزار و سه هزار در دل طبیعت تنکابن در استان مازندران قرار گرفته اند و مسیر دسترسی این دو جنگل فرق دارد. جاده دوهزار از منطقه خرم آباد در شهر تنکابن آغاز می گردد و در طول این مسیر جنگلی، رودخانه، آبشار و چشمه ها آب معدنی مشاهده می گردد و انتهای آن به جاده و جنگل سه هزار می رسد.
جاده جنگلی دوهزار با آن که بسیار زیبا و دلفریب است، اما نابسامان به نظر می آید؛ دکه هایی که نامنظم در حاشیه ردیف شده اند و زباله هایی که رودخانه از بالادست آورده و در جنگل رها شده، کلبه هایی با فقیرترین شرایط در حاشیه جاده که به قیمت 300 تا 500 هزار تومان برای هر شب به مسافران اجاره داده می گردد، استخرهای پرورش ماهی که شمارشان رو به برتری رفته و اقامتگاه هایی که بخش هایی از جنگل را به انحصار گرفته اند و استفاده از جنگل و حاشیه رودخانه را اختصاصی نموده اند.
حامد داودی راد، راهنمای طبیعت گردی در تنکابن، افزایش استخرهای پرورش ماهی را معضل مؤخر جاده جنگلی دوهزار می داند و می گوید: وضع واقعا نگران نماینده شده است، حریم رودخانه دوهزار به مردم نمی رسد و فقط به پرورش ماهی اختصاص یافته است. اقامتگاه هایی که در دل جنگل و در چالدره احداث شده کاملا اختصاصی شده است و امکان حضور عموم را ندارد، درحالی که بخشی از جنگل به عنوان منابع طبیعی ملی در اختیار این اقامتگاه ها قرار گرفته است.
او ادامه می دهد: محورهای توریستی دوهزار و سه هزار، آشفته شده اند و چیزی برای جهانگردان جز آش و بلال و کلبه اجاره ای ندارند.
مجتبی تقوایی، راهنمای محلی جهانگردی تنکابن هم به معضل زباله در جنگل دوهزار اشاره می نماید و به ایسنا می گوید: محدوده ای از این جنگل به محل دفن زباله های شهری تبدیل شده است که فراوری شیرابه می نماید. از طرفی در حاشیه جاده هم مسافران و راننده ها زباله های خود را رها می نمایند. علاوه بر این ها، در حاشیه جاده، دکه هایی با مصالح ناهمگون ردیف شده اند که فقط چهره این جاده را زشت و نامنظم نموده اند.
جاده جنگلی دوهزار که محبوب جهانگردان عرب هم هست، هیچ تابلو و تعییناتی که به جهانگرد اطلاعات درست از گونه های گیاهی، جانوری و جاذبه ها بدهد، ندارد، اگر تابلویی هم مشاهده می گردد به استخرهای پرورش ماهی، آش فروشی ها و کلبه های اجاره ای تعلق دارد.
شرایط در جاده جنگلی سه هزار بهتر نیست. جاده جنگلی سه هزار نیز از میان جنگل های زیبا و سرسبزی عبور می نماید و در نهایت به ارتفاعات ییلاقی مازندران می رسد، اما در کنار تمام معضل های مشابه جاده دوهزار، پدیده خانه های دوم و ویلاسازی در دل جنگل در این بخش بیداد می نماید.
الهام کریمی کارشناس و فعال جهانگردی در تنکابن به ایسنا می گوید: معضل های این منطقه ها باید دسته بندی گردد؛ دکه ها، زباله ها، خانه های دوم و ایستگاه های پرورش ماهی. دکه ها که تعیین نیست از کجا مجوز می گیرند. خیلی از ادارات نامه های درخواست ایجاد دکه را امضا می نمایند، اما نهایتا تحت نظارت ارگان خاصی نیستند.
او اضافه می نماید: ظرفیت این دو منطقه برای احداث دکه ها آنالیز نشده و به نظر می رسد به حد اشباع رسیده است. در واقع دکه ها به جای عامل توسعه و رفاه، عامل تخریب شده اند. هم تخریب زیست محیطی و هم بصری که پیشنهاد ساماندهی آن ها شده است، ضمن این که ضرورت دارد مرجع مجوز این دکه ها تعیین گردد، غربال گری شوند و شرایط ساخت وجود داشته باشد.
این فعال جهانگردی تاکید می نماید: وجود دکه ها در جاده های جنگلی دوهزار و سه هزار از منظر جهانگردی باید آنالیز گردد و تا حد امکان، متحدالشکل شوند.
کریمی درباره زباله و تخریب های دیگر در این دو منطقه جهانگردی اظهار می نماید: حجم جهانگردان ورودی به منطقه و نبود آموزش و فرهنگ سازی در منطقه (منظورم دهیاران است) و بعلاوه نپذیرفتن مسئولیت از طرف ارگان های مختلف باعث تلنبار شدن زباله ها در گوشه کنار این دو محور جهانگردی شده است.
او اضافه می نماید: محل تجمیع زباله کل شهرستان تنکابن در روستایی در دوهزار است که خود باعث فراوری شیرابه های سمی و بوی نامطبوع و ... شده است. به تازگی شهرداری شهر تنکابن اقدام به فعالیت هایی برای تفکیک و فراوری کمپوست نموده است، اما هنوز آموزش منسجمی در این حوزه برای بومیان نبوده و در نهایت حفاظت و حراست نه از طرف جهانگردان و نه از طرف دهیاران انجام نمی گردد. حتی کمبود سطل های زباله را شاهدیم.
کریمی درباره معضل خانه دوم که گریبان کل استان مازندران است، نیز می گوید: بعضی دهیاران به از بین برندگان اصلی طبیعت و فرهنگ در منطقه تبدیل شده اند و اجازه ساخت هر نوع سازه ای مغایر با اصالت و بوم منطقه داده می گردد. بلندمرتبه سازی در محورهای دوهزار و سه هزار رایج شده و حریم امن خانه های روستایی از بین رفته است. شکل ظاهری روستاها هیچ جذابیتی ندارد و نکته مهم تر این است که بیشتر این خانه ها، خانه های دوم هستند و استفاده دائمی نمی شوند.
این کارشناس جهانگردی درباره پرورش ماهی ها که معتقد است از نظر تعداد و نوع کاربری به معضل تبدیل شده اند، می گوید: ایستگاه های پرورش ماهی تقریبا تمام بستر رودخانه (دوهزار) را گرفته اند. جای مناسب بر ای اسکان و پیک نیک خانواده ها و جهانگردان وجود ندارد. به علت طبخ توأم با فروش ماهی در محل، کسب وکار واحدهای جهانگردی (پدیرایی و رستوران ها) دچار آسیب شده است. وجود پرورش ماهی می تواند یک جاذبه انسان ساخت باشد و نه فقط محلی برای ارائه خدمات غذا یا فروش. البته به شرطی که آنالیز و کارشناسی درست و کنترل و ارزیابی های بعدی انجام گردد.
منبع: دنیای سفر