ترجمه رمان برگزیده جایزه پولیترز دربازار کتاب
به گزارش وبلاگ مزدا 93، به گزارش خبرنگار خبرنگاران ، تردید، بازخوانی و بازآزمونی نظریه ها و ابطال یا پذیرش و تناورده کردن آنها، کاری است که تکرار آن در ساحت هر علمی موجّه است، بر آن تأکید شده و تا زمانی که چنین باشد، نظریه، زنده است و پابرجا. این، کاری است که همیشه درباره نظریه جنجالی تحوّل انواع، از زمان شروع آن در ابتدا و میانه سده نوزدهم به وسیله لامارک، سپس، داروین و والاس تا به امروز تکرار شده است. فعالیت پیگرانه زن و شوهری دانش مند، رزماری و پیتر گرانت، نه آخرین کوشش، بلکه یکی از همین کوشش ها برای به محک زدن نظریه داروین است. آنها، تمامی عمرشان را در این راه صرف نموده اند، که حدود 20 سال از آن را فقط برای بخشی از آزمون های داروین، در جزیره های گالاپاگوس تخصیص داده اند.
داروین در سفر پنج ساله خود با کشتی بیگل به دور جهان، توانست از سرزمین ها و ساحل های دوردست و به نسبت دست نخورده نمونه برداری کند. از جمله این نقاط، مجمع الجزایر گالاپاگوس است که فاصله ای هزار کیلومتری با نزدیک ترین ساحل قاره ای در غرب کشور اکوادر دارد. مزیت این جزیره ها در آن است که به نسبت تاریخ زمین شناسی، بسیار جوان هستند؛ جزیره هایی آتش فشانی که سر از اعماق اقیانوس برآورده اند، خاک اندکی دارند و برروی آنها گیاهان اندکی روییده و انواع در آنها تنوعی به گستردگی قاره ها را ندارند. از این رو، تحول در آن ها از عوامل بسیار متعددی تأثیر نپذیرفته است که دستاوردهای پژوهش ها را دچار تردید هایی بیش از معمول کند. بی گمان، چارلز داروین این روش را از دکارت آموخته بود که هر پژوهشی را از ساده ترین صورتش شروع کند.
بر پایه همین روش، گرانت ها نیز یکی از جا پاهای داروین، کوچک ترین جزیره زیست پذیر گالاپاگوس، یعنی جزیره آتش فشانی دافنه بزرگ را برگزیدند و در انزوای زیستی آن، تحولات چندین دوره زندگی سِهره های آنجا را ثبت کردند. پژوهش های آنها در مجلّدهای بسیاری گردآوری شده است که تنها به کار متخصصان می خورد، اما جاناتان وینر، توانسته است همراه آنان باشد تا فعالیت های این زوج دانش مند و همکاران آنها را روایت کند و در کتاب منقار سِهره در اختیار خوانندگان گسترده تری بگذارد.
نویسنده لحظه به لحظه به همراه پیتر و رزماری گرانت و همکاران ایشان در جزیره کوچک بیابانی دافنه بزرگ گام برمی دارد، ماجراهای شگفت انگیز آنان را می بیند و با قلمی تیزبین آن رویدادها را ثبت می نماید.
کتاب، با به کارگیری شیوه روایی در بیان، خواننده را به جهانی عجیب و زیبای مجمع الجزایر گالاپاگوس می برد و با تحوّلی که ساعتی و روزانه در حال رخ دادن است، آشنا می نماید. و در عین حال، با رفتن به مکان هایی دیگر و بازگویی روایت کسانی که روی ماهی ها و پرندگان و گونه های دیگر کار می نمایند و حتی با جابه جایی زمانی روایت به گذشته و دوباره به حال، می کوشد از شیوه بیان خطی در روایت بگریزد.
در این شیوه روایی در بیان مطالب علمی، خواننده با احکام قطعی که این است و جز این نیست، روبه رو نیست، خواننده غرق در آن نمی گردد، هیپنوتیسم نمی گردد، خود را گم نمی نماید، بلکه پابه پای پژوهش گران، با شرکت در تجربه زیسته و رنج و لذت پژوهشی شان با آنان هم ذات پنداری می نماید و دست آخر، هر نتیجه ای را که حاصل شد یا نشد، از آن خود می داند و ضمن آن، گویی می تواند در طول خوانش روایت، با آنان به بحث و مجادله بپردازد.
کتاب منقار سِهره در سال 1994 انتشار یافت و توجه بسیاری از منتقدان علمی و رسانه های معروف را جلب کرد. روزنامه های نیویورک تایمز، شیکاگوتریبیون، دالاس مورنینگ نیوز، اکونومیست، سان دیه گو یونیون، تایمز لندن، سندی تایمز (لندن)، گلوب اند میل (تورنتو) و بسیاری دیگر به معرفی و تمجید آن پرداختهاند. این کتاب در سال 1995 پیروز به دریافت جایزه معتبر پولیترز آمریکا شد.
این کتاب را حسین سالاری به فارسی برگردانده و انتشارات مهاجر آن را در 584 صفحه با قیمت 220 هزار تومان عرضه نموده است.
منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران